του Αυγερινού Χατζηχρυσού
«Είμαστε μία κοινωνία αλληλεγγύης; Είμαστε εμείς οι Έλληνες με μεγάλη καρδιά και μεγάλη ψυχή σε ό,τι έχει να κάνει με τους ανθρώπους που χάνονται καθημερινά; …. [..]… Γιατί πλησιάζουν οι γιορτές και γιατί η εικόνα που είναι φυσιολογική στη μέση ελληνική οικογένεια του να αγκαλιάζει ένα παιδί τους γονείς και οι γονείς τους παππούδες και να ανταλλάσσουν δώρα, ενώ είναι ό,τι πιο γλυκό, ό,τι πιο ανθρώπινο και ό,τι πιο φυσιολογικό μπορεί να υπάρχει στον κόσμο, δεν μπορεί να γίνει σε αυτές τις γιορτές….. [..]… «το ερώτημα το οποίο τίθεται, ένα ερώτημα απλό και σκληρό όμως, είναι πού νοσηλεύει κανείς τους συμπολίτες του, είναι πώς μπορεί να βρει κάποιος ένα κρεβάτι εντατικής θεραπείας, εάν και εφόσον ξανααυξηθούν τα κρούσματα, και μάλιστα ραγδαία, μετά από μία χαλάρωση;»
Μπορεί τα δακρύβρεχτα λόγια αυτά να θυμίζουν παλαιά ασπρόμαυρη Ελληνική Ταινία με πρωταγωνιστή τον εξαιρετικό ηθοποιό Βασίλη Καΐλα, αλλά στην πραγματικότητα είναι του…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 538 επιπλέον λέξεις
